Hrvatski naziv za mjesto Zagvozd prvi put nalazimo u pisanim dokumentima 1412. godine u jednom ugovoru iz registra splitskog notara Jakova de Penna.
Zagvozd se prvi put u povijesti spominje u spisima drugog Solinskog sabora 533.godine po Kristu, kad se odredjuje da mjesto Montenense = Zagvozd pripada tada ustanovljenoj makarskoj biskupiji, ciji je prvi biskup Stjepan.
U doba rimskog carstva jedna od pet cesta koje su vodile u svim pravcima, od rimskog naselja koje se nalazilo uz vrelo Radoblje isla pravcem Krusevo – Cerin – Vitina – Dole – Slivno – Zagvozd.
Makarski providur Grug Detrico je 1657. godine u Makarskoj dao upute zagvoskom zupniku don Petru Cagljevicu za naosioce diplomatske poste mletackim diplomatima u Drinopolje. Pisma mletackim diplomatima u Drinopolje nosili su knez Grgo Tomicic iz Zagvozda i Ivan Matijevic iz Gornjeg Vrdola.
Za vrijeme vladavine Mletacke republike (1717. -1797.) Zagvozd je bio Serdarija kojom je zapovijedao serdar. Serdar je bio Tomicic , a bio je casnik koji je 1773. godine imao 14 oruzanika. U sastav ove serdarije bila su ukljucena sela (banderije). Serdara je birao narod onih sela, koja se nalaze pod njegovom upravom, a izbor serdara potvrdjuje mletacka vlast, koja ga je i placala dok su harambase obnasali svoju cast bez place.
Poznati austrijski etnolog Adolf Hoffmann iz Beca na znanstvenom putovanju radi proucavanja kukaca pronalazi u Zagvozdu dvije nove endemske vrste koje su u znanosti dobile latinska imena Molops biokovensis i Duvaliotes biokovensis .
U proslosti su u Zagvozdu bila razvijena dva kucna obrta: loncari i drvena rezbarija. Zagvozdjani su 1920. godine molili pokrajinske vlasti da se uvede kod postojece Hrvatske katolicke pucke blagajne drvorezbarski tecaj.